Ekranlara yayılarak, gazete sayfalarında kendince hikayeler anlatarak kimi kandırmaya çalışıyorlar, anlamakta zorlanıyorum.
Benim elimde delil var, delil!
Bu gün Karaoğlanoğlu ile Alsancak arasındaki bir çukurda Kıbrıs Türklerinin tarihi kazılıyor, tarihi!
Bir kireç çukuruna gömülmüş Hilman marka arabanın ters dönmüş hali çıktı toprak altından, bu gün yarın da iki adam cesedi çıkacak!
Günümüzde, önlerinde barış yapmak, yeniden bir arada olmak için paralanılan Rumlardan yaşlı ve hasta birinin itirafı üzerine bulundu bu yer.
Vicdan azabı son nefesinde söylettirdi garibi! Yoksa gideceği yer belli!
Hani hiç yaşanmamış gibi yapılan, 1963 lerde, hatta daha öncelerinde başlayan ve 1974 e kadar uzayan Türklere karşı işlenmiş cinayetlerin sadece ikisi.
Sadece bununla da kalsa iyi, işlenen cinayetler, tecavüzler, yerinden yurdundan gat övün edilenler yüzlerce, binlerce !
Girye Anastasiadis ” Avrupa ülkesinde garantiye ihtiyaç yok” buyurmuşlar.
Avrupalıya bakın, gözünüz Avrupalı görsün!
Sütten çıkmış ak kaşığa selam verin, ayağa kalkın!
Üç çocuğu ile birlikte katledilerek bir kuyuya atılan anne, baba nereliydi?
Yoksa çıkarılacak arabadaki İbrahim Nidai ve Şevket Kadir o günlerde Avrupalı olma şansına henüz ulaşmamışlar mıydı?
Ya toplu katliamlarda katledilenler nereliydi?
Muratağa, Atlılar, Sandallar, Arpalık ve daha nice köylüler,Kıbrıslı değiller miydi?
Kağıt üzerinde kalan ve bir Alay askerle sınırlı tutulan garantörlük zamanında işlendi bu cinayetler!
Bir bakarsınız yarın, uygun düşen ayak oyunuyla “garantörlükler kalsın ama tüm askerler adadan çıkarılsın” da diyebilirler!
Ne yapalım biz kağıt üzerinde duran garantiyi! 1963 ten 1974 e kadar gördük başımıza gelenleri!
Kaynatalım da suyunu mu içelim?
Yoksa “buna da şükür” deyip sevinelim mi?